A la sur!!
Door: Jaap Bastiaansen
Blijf op de hoogte en volg Jaap
28 April 2014 | Argentinië, El Chaltén
Waar je in Nederland maximaal 2 uur moet rijden om in het buitenland te komen, is het hier 18 uur bussen naar mijn volgende bestemming wat halverwege het land ligt. Na enkele stoppen in dorpen, waar Bavel een stad naast lijkt, is er kort tijd wat te eten te halen. Als de bus dan een uurtje weer onderweg is, ben ik er achter gekomen dat het niet zeldzaam is om een paniekerige tweede chauffeur tegen te komen die snel telt of alle passagiers eigenlijk wel zijn ingestapt. Het zijn lange afstanden maar hele fijne bussen met stoelen die in de business class van een vliegtuig niet zouden misstaan.
Het is zo bizar deze busritten. Van de 18 uur dat je uit het raam kijkt, is 17 uur lang geen huis of stal te zien. Daarvoor in de plaats is er een kaarsrechte weg met daarnaast aan beide kanten niets dan zand en dorre struiken. De uitgestrektheid van Argentinië kwam dus al snel op mijn pad en dat is lastig te bevatten als je net uit een stad met 15 miljoen inwoners komt.
Het was dus van de stadse drukte van Buenos Aires over naar de dorpse gemoedelijkheid in Puerto Madryn. Een (kleine) stad die bekend is omdat je vanaf de kust walvissen en orka's makkelijk zou kunnen spotten, en verder, waar je kan spelen met zeeleeuwen en met pinguïns op de foto kan.
Bij mijn sneak preview van mijn vorige verhaal vertelde ik al dat ik vastberaden was een walvis te zien en een zeeleeuw te zoenen.
Na twee dagen vanaf de kust hoopvol naar de zee te staren besloot ik dat ik me beter op de zeeleeuwen kon richten. Het vertrouwen om een walvis te spotten nog vroeg in het seizoen was namelijk naar een laag niveau gedaald.
Nadat om 6 uur de wekker ging, voor een zeeleeuw-snorkel-excursie, was het tijd snel een stevig ontbijt te nemen en het scheren voor de 10e dag uit te stellen. Jawel... er zijn inmiddels stoppels zichtbaar. Om vervolgens ons te haasten naar het tentje waar de excursie zou gaan beginnen.
Terwijl het nog donker was, startte de instructeur de video, die met replay en slowmotion beelden liet zien hoe je nou eigenlijk vooruit moet zwemmen en hoe je van je rug naar je buik draait in het water. Gelukkig werd deze taaie stof nog eens met de groep op het droge herhaald zodat we heelhuids thuis zouden komen.
Met de ochtendzon net boven het water waren we op de plek waar je de zeeleeuwen vanaf de kust al hoorde schreeuwen en je de eerste nieuwsgierige kopjes boven het water zag komen. Na de nodige gebruiksaanwijzingen van een snorkel en nog een keer de oefeningen van de video te hebben herhaald in het water, je kan nooit zeker genoeg zijn, mochten wij ons dan met de beesten mengen.
De jonge zeeleeuwen kwamen meteen het water in gesprongen en nieuwsgierig keken ze je met hun bolle ogen aan. Waarna je ze met ontzettend enthousiaste ogen weer terug aan staarde. Nu het ijs was gebroken werden ze steeds brutaler en begonnen met je te spelen door zachtjes te bijten en vlak langs je te zwemmen. Echt geweldig! Niet lang daarna hoorde je nog een paar flinke plonzen en kwamen de grote logge lichamen van de ouders rakelings voorbij. Geweldige ervaring en echt fantastisch om een keer gedaan te hebben. Het niet scheren is me echter wel afgerekend want die natte zoen kon ik op mijn buik schrijven... Excuus voor ooit een tweede keer dus.
Als een toerist betaamt netjes de dvd met foto's van de excursie betalen om daarna te haasten naar het busstation. Je zou zeggen dat 11 weken lang genoeg is, maar nu je hier rond loopt en verhalen met andere reizigers deelt, merk ik dat ik tijd tekort kom om al het moois te zien wat dit deel van het continent te bieden heeft.
Een van de steden waar iedereen het er in ieder geval over had is El Calafate, een stadje erg zuidelijk in Patagonië, Argentinië. Hier zou zich een gletsjer bevinden die het bezoeken waard moet zijn.
Met enigszins een idee wat ik zou aantreffen ben ik er heen gegaan (de bus was gelukkig maar 24 uur) en meteen een excursie geboekt naar deze alom geprezen gletsjer.
Na een korte bustocht kwam ik uit bij een Ardennen-achting park waar ze zeggen... "Loop die blauwe route maar... die is wel aardig." Na 3 minuten langs een niet al te bijzonder meer te wandelen sta je plots oog-in-oog met een 4 km brede en een 70 tot 100 meter hoge muur van ijs. Ontzettend indrukwekkend.
En ja, erg mooi en erg leuk... Maargoed de bus terug is 4 á 5 uur later. Toch had ik er nog veel langer kunnen blijven staan kijken. Het feit dat het een schitterend stukje natuur is, is maar half de reden om daar heen te gaan. De gletsjer, Perito Moreno voor de 'Google-ers', schuift iedere dag een meter verder, waardoor het ijs veel krakende geluiden maakt. Niet dat je daarvoor moet gaan, maar juist voor het gevolg van het kraken was dit een ongelofelijke ervaring. Om het half uur vallen enorme ijsstukken en soms zelfs een stuk van de ijswand het water in, wat een flink kabaal en een kleinschalige tsunami veroorzaakt. Zo vet om dat natuurgeweld mee te maken en omdat ik er geen genoeg van kan krijgen ben ik onderweg naar het volgende dorpje El Chalten, 200km verderop, om daar over de gletsjers te trekken en ijsgrotten te ontdekken.
Tot dusver vermaak ik me echt super, voor als jullie je zorgen daarover maakte. Je ontmoet op de hostels zo snel en zo makkelijk nieuwe mensen, van over de hele wereld, wat het solo reizen totaal geen solo gevoel geeft. Het vakantiegevoel en het gevoel dat ik aan het backpacken ben is er inmiddels goed ingekomen.
Dat laatste werd me dan kort geleden extra duidelijk gemaakt na een korte blik op mijn rekening. Het hoort er schijnbaar niet bij iedere avond een steak house op te zoeken voor een Argentijnse lap vlees. De AH app voor recepten was snel geïnstalleerd, zodat ik alle excursies kan blijven doen en het motto 'nu ik er toch ben' nog even kan vast houden.
Iedereen super bedankt voor het lezen en voor de vele reacties op mijn vorige verslag, ik zal jullie de komende weken zeker op de hoogte blijven houden met hopelijk meer mooie ervaringen!!
Hasta pronto amigos! Gran besoooo de la sur de Argentina!
P.s.
De eerste lading foto's staan op mijn Facebook, de volgende, die meer op dit verslag slaat, ga ik deze week ook proberen te uploaden.
Het is zo bizar deze busritten. Van de 18 uur dat je uit het raam kijkt, is 17 uur lang geen huis of stal te zien. Daarvoor in de plaats is er een kaarsrechte weg met daarnaast aan beide kanten niets dan zand en dorre struiken. De uitgestrektheid van Argentinië kwam dus al snel op mijn pad en dat is lastig te bevatten als je net uit een stad met 15 miljoen inwoners komt.
Het was dus van de stadse drukte van Buenos Aires over naar de dorpse gemoedelijkheid in Puerto Madryn. Een (kleine) stad die bekend is omdat je vanaf de kust walvissen en orka's makkelijk zou kunnen spotten, en verder, waar je kan spelen met zeeleeuwen en met pinguïns op de foto kan.
Bij mijn sneak preview van mijn vorige verhaal vertelde ik al dat ik vastberaden was een walvis te zien en een zeeleeuw te zoenen.
Na twee dagen vanaf de kust hoopvol naar de zee te staren besloot ik dat ik me beter op de zeeleeuwen kon richten. Het vertrouwen om een walvis te spotten nog vroeg in het seizoen was namelijk naar een laag niveau gedaald.
Nadat om 6 uur de wekker ging, voor een zeeleeuw-snorkel-excursie, was het tijd snel een stevig ontbijt te nemen en het scheren voor de 10e dag uit te stellen. Jawel... er zijn inmiddels stoppels zichtbaar. Om vervolgens ons te haasten naar het tentje waar de excursie zou gaan beginnen.
Terwijl het nog donker was, startte de instructeur de video, die met replay en slowmotion beelden liet zien hoe je nou eigenlijk vooruit moet zwemmen en hoe je van je rug naar je buik draait in het water. Gelukkig werd deze taaie stof nog eens met de groep op het droge herhaald zodat we heelhuids thuis zouden komen.
Met de ochtendzon net boven het water waren we op de plek waar je de zeeleeuwen vanaf de kust al hoorde schreeuwen en je de eerste nieuwsgierige kopjes boven het water zag komen. Na de nodige gebruiksaanwijzingen van een snorkel en nog een keer de oefeningen van de video te hebben herhaald in het water, je kan nooit zeker genoeg zijn, mochten wij ons dan met de beesten mengen.
De jonge zeeleeuwen kwamen meteen het water in gesprongen en nieuwsgierig keken ze je met hun bolle ogen aan. Waarna je ze met ontzettend enthousiaste ogen weer terug aan staarde. Nu het ijs was gebroken werden ze steeds brutaler en begonnen met je te spelen door zachtjes te bijten en vlak langs je te zwemmen. Echt geweldig! Niet lang daarna hoorde je nog een paar flinke plonzen en kwamen de grote logge lichamen van de ouders rakelings voorbij. Geweldige ervaring en echt fantastisch om een keer gedaan te hebben. Het niet scheren is me echter wel afgerekend want die natte zoen kon ik op mijn buik schrijven... Excuus voor ooit een tweede keer dus.
Als een toerist betaamt netjes de dvd met foto's van de excursie betalen om daarna te haasten naar het busstation. Je zou zeggen dat 11 weken lang genoeg is, maar nu je hier rond loopt en verhalen met andere reizigers deelt, merk ik dat ik tijd tekort kom om al het moois te zien wat dit deel van het continent te bieden heeft.
Een van de steden waar iedereen het er in ieder geval over had is El Calafate, een stadje erg zuidelijk in Patagonië, Argentinië. Hier zou zich een gletsjer bevinden die het bezoeken waard moet zijn.
Met enigszins een idee wat ik zou aantreffen ben ik er heen gegaan (de bus was gelukkig maar 24 uur) en meteen een excursie geboekt naar deze alom geprezen gletsjer.
Na een korte bustocht kwam ik uit bij een Ardennen-achting park waar ze zeggen... "Loop die blauwe route maar... die is wel aardig." Na 3 minuten langs een niet al te bijzonder meer te wandelen sta je plots oog-in-oog met een 4 km brede en een 70 tot 100 meter hoge muur van ijs. Ontzettend indrukwekkend.
En ja, erg mooi en erg leuk... Maargoed de bus terug is 4 á 5 uur later. Toch had ik er nog veel langer kunnen blijven staan kijken. Het feit dat het een schitterend stukje natuur is, is maar half de reden om daar heen te gaan. De gletsjer, Perito Moreno voor de 'Google-ers', schuift iedere dag een meter verder, waardoor het ijs veel krakende geluiden maakt. Niet dat je daarvoor moet gaan, maar juist voor het gevolg van het kraken was dit een ongelofelijke ervaring. Om het half uur vallen enorme ijsstukken en soms zelfs een stuk van de ijswand het water in, wat een flink kabaal en een kleinschalige tsunami veroorzaakt. Zo vet om dat natuurgeweld mee te maken en omdat ik er geen genoeg van kan krijgen ben ik onderweg naar het volgende dorpje El Chalten, 200km verderop, om daar over de gletsjers te trekken en ijsgrotten te ontdekken.
Tot dusver vermaak ik me echt super, voor als jullie je zorgen daarover maakte. Je ontmoet op de hostels zo snel en zo makkelijk nieuwe mensen, van over de hele wereld, wat het solo reizen totaal geen solo gevoel geeft. Het vakantiegevoel en het gevoel dat ik aan het backpacken ben is er inmiddels goed ingekomen.
Dat laatste werd me dan kort geleden extra duidelijk gemaakt na een korte blik op mijn rekening. Het hoort er schijnbaar niet bij iedere avond een steak house op te zoeken voor een Argentijnse lap vlees. De AH app voor recepten was snel geïnstalleerd, zodat ik alle excursies kan blijven doen en het motto 'nu ik er toch ben' nog even kan vast houden.
Iedereen super bedankt voor het lezen en voor de vele reacties op mijn vorige verslag, ik zal jullie de komende weken zeker op de hoogte blijven houden met hopelijk meer mooie ervaringen!!
Hasta pronto amigos! Gran besoooo de la sur de Argentina!
P.s.
De eerste lading foto's staan op mijn Facebook, de volgende, die meer op dit verslag slaat, ga ik deze week ook proberen te uploaden.
-
28 April 2014 - 09:11
Marianne De Brouwer:
Hoi Japie,
Het lange bussen zou me niet zo trekken, maar het uiteindelijke doel wel! Ik zou ook wel langere tijd van het fantastische natuurgeweld bij die gletsjer kunnen genieten. Nog heel veel reisplezier en houd ons op de hoogte.
Lieve groetjes,
Marianne -
28 April 2014 - 12:09
Luc:
Moat -
28 April 2014 - 15:53
Mams En Paps:
Hey kanjer. Wederom een heel leuk en enthousiast verhaal. Wel heel bijzonder om jouw verhaal te lezen en ook dat van Janneke en Arthur die in Azië de Himalaya aan het ontdekken zijn. Het ene kind zit 5 uur "later" en het andere kind 5 uur " vroeger". De foto's zijn echt geweldig. Dikke knuffel. Mams en paps -
28 April 2014 - 18:10
Janneke:
Namaste broertje!
Wat leuk weer om te lezen zeg. Jammer dat je die lebber niet heb mogen ontvangen -
28 April 2014 - 18:14
Janneke:
Ik weet niet wat ik fout doe, maar mijn berichtjes komen steeds gedeeltelijk aan.
Maar goed, geniet ze daar en succes met het koken he!
Dikke kus vanuit Nepal! -
28 April 2014 - 18:14
Marij Bartels-Peeters:
Hoi Jaap,
Wat een leuk reisverslag, je hebt een bijzondere stijl van schrijven.
Fijn dat het reizen zo goed bevalt.
Nog heel veel plezier!
Groetjes van t Marij -
02 Mei 2014 - 23:37
Lidwien:
Jaap, wat een belevenis en weer gaaf om te lezen. Ik heb de foto 's gezien ( aan het Gardameer) wauw............ Echt heel bijzonder. Nog heel veel plezier en mooie ervaringen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
